Integracja Sensoryczna (SI)

Terapia Integracji Sensorycznej – zwana naukową zabawą, ma na celu integrowanie wrażeń płynących ze wszystkich zmysłów naszego ciała. Kierowana jest przede wszystkim do dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym do 12 roku życia.

Zajęcia wspierają rozwój:

Dzieci, które unikają wrażeń zmysłowych:

• nadwrażliwość na dżwięki (np. niechęć do jazdy metrem, unikanie zabawek z dźwiękiem, dyskomfort związany z przebywaniem w zatłoczonych miejscach)
• nadwrażliwość na dotyk ( niechęć do dotykania różnych faktur, chodzenia boso po trawie czy piasku, reagowanie wycofaniem lub agresją),
• nadwrażliwość na światło (rozdrażenienie w słoneczny dzień)
• niepewność grawitacyjna (unikanie huśtawek, karuzeli czy zjeżdżalni, odczuwanie mdłości)
• niechętne ryzykowanie i próbowanie nowych rzeczy
• nadwrażliwość na zapachy, mało zróżnicowane menu
• nadpobudliwość, niepokój ruchowy
• reakcje płaczu, lęku lub złości niewspółmierne do danej sytuacji
• trudności z planowaniem ruchu, koordynacją ruchową
• trudności w uczeniu się, pisaniu, rysowaniu

Dzieci, które poszukują wrażeń zmysłowych:

• nadmierna aktywność ruchowa będąca efektem jak i źródłem wrażeń sensorycznych
• brak reakcji na ból i nie dostrzeganie innych bodźców dotykowych; często i zbyt mocno dotykają inne osoby (co może wyglądać jak zachowanie agresywne), mają potrzebę gryzienia innych lub siebie
• uczestniczenie w niebezpiecznych zabawach np. zbyt wysokie wspinanie się
• preferowanie intensywnych, długo trwających zabaw typu huśtanie, kręcenie, często bez objawów dyskomfortu
• upodobanie do bardzo głośnych dźwięków np. głośno grająca muzyka, telewizor
• opóźniona mowa

Dzieci o obniżonych umiejętnościach ruchowych:

• trudności z aktywnościami manualnymi (zapinanie guzików, pisanie, rysowanie)
• trudności z naśladowaniem ruchów
• trudności z utrzymaniem równowagi (niepewność grawitacyjna), wykonaniem sekwencji ruchów
• preferowanie aktywności statycznych, jak oglądanie tv czy czytanie książek
• preferowanie znanych aktywności i zabaw
• słabe umiejętności z zakresu dużej motoryki (kopanie, rzucanie , łapanie piłki)

Zajęcia te stosowane są również wspomagająco przy terapii dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, ADHD, porażeniem mózgowym, niedowidzących czy niedosłyszących. Przed rozpoczęciem terapii należy postawić diagnozę, która określi jakich bodźców dziecko potrzebuje najbardziej. Diagnoza ważna jest przez pół roku.