Na określenie terminu integracja sensoryczna (sensory integration) używa się skrótu SI. Możemy ją określić jako użytkową organizację wszelkich bodźców (np. dotykowych, słuchowych, wzrokowych) odbieranych przez człowieka. Służy ona odpowiedniej percepcji ciała, jak i świata, ale także adekwatnym reakcjom adaptacyjnym czy procesom uczenia się. W jakiej sytuacji warto pomyśleć o SI? Co powinno nas skłonić do wizyty u specjalisty?
Czasami zauważamy, że u dzieci występują trudności szkolne czy nieodpowiednie reakcje i zachowania. Takie objawy mogą być wywołane dysfunkcjami integracji sensorycznej. Do niepokojących symptomów wskazujących, że u dziecka mogą występować zaburzenia SI możemy zaliczyć np.:
- stres w momencie dotyku przez innych ludzi,
- nietolerowanie niektórych typów ubrań ze względu na ich materiał,
- wrażliwość na hałasy
- wrażliwość na zapachy
- niezgrabność ruchową,
- mylenie prawej i lewej strony (po 5 roku życia),
- niezwracanie uwagi na uszkodzenia ciała,
- problemy (niestosowne do wieku) z zapinaniem guzików czy wiązaniem butów,
- strach przed zeskoczeniem z niskiej powierzchni
Jeżeli u dziecka zauważymy występowanie powyższych objawów, to powinniśmy udać się z nim na diagnozę integracji sensorycznej. Na jej podstawie terapeuta jest w stanie określić czy dziecko rzeczywiście ma zaburzenia SI i jakiego są one typu. Możemy wówczas rozpocząć terapię integracji sensorycznej. Terapia ta ma zazwyczaj formę zabawy pod postacią odpowiednich aktywności ruchowych.
Izabela Pietrowska – terapeutka integracji sensorycznej, terapeutka pedagogiczna Harmonia Zmysłów